Bir mecliste binicilikten söz açılmış. Herkes biniciliğini övmeğe başlamış. Nasrettin Hoca da meraklanmış, anlatmaya başlamış:

– Falanca çiftlikteydim. Kâhya bir at getirdi. Dik başlıydı. Kimseyi yanına yaklaştırmıyordu. Usta binicilerden biri ata binmek istedi, hayvan onu yere vurdu. Bir başkası denedi kısmetini, o da yuvarlandı. Bir üçüncüsü de yere serilince, gayret dayıya düştü. Şöyle bir kollarımı sıvadım, etek-lerimi belime doladım, el çabukluğuyla hayvanın yelesinden yakaladığım gibi bir sıçradım…

Tam sözün burasında adı geçen kâhya içeri girince, Nasrattin Hoca hiç istifini bozmadan sözünü tamamlamış:

…Ama ben de binemedim.

| >> Diğer Nasrettin Hoca Fıkraları << |